Coronavirus

4 april 2020

Het coronavirus. Wie had dat ooit gedacht? Dat zo iets kleins en akeligs, iets wat onmogelijk te zien is met het blote oog, de hele wereld op zijn kop zou zetten. Maar het is gebeurt. Iedereen zit thuis. En denk erom dat je anderhalve meter afstand van elkaar houdt! Niemand die nog naar
school gaat. Niet meer langs opa en oma. Alle horeca is dicht. (zeg maar dag tegen dat fuifje…) Het is een gekke tijd niet waar?

Ook Denemarken is het niet ontschoten. En mij dus ook niet.

Ik moet eerlijk zeggen dat ik het virus in het begin een beetje heb onderschat. Ik kreeg er weinig van mee. Ik liep veel stage en ben op reis gegaan door Scandinavië. Ik volgde het nieuws zo nu en dan. Maar van verschillende maatregelen merkte ik eigenlijk helemaal niks. Ik had niet door dat de situatie in Italië al zo aan het escaleren was en dat het virus serious business is!

Er werden een paar kleine aanpassingen gedaan. Maar op de verloskamers merkte ik in eerste instantie nog maar weinig verschil. Er hingen wel overal posters met waarschuwingen over het coronavirus. Bij de ingang stond er, net zoals nu bij de supermarkt, desinfecteeralcohol voor je handen. Maar eigenlijk was dit voor mij al zo normaal. Altijd als ik op de verloskamers kom, desinfecteer ik eerst mijn handen met handenalcohol. Ook als ik naar een nieuwe patiënt ga of de patiënt weer verlaat, tussen handelingen door, was en desinfecteer ik mijn handen telkens weer.

Maar toen escaleerde het ook in Denemarken. Eerst was er nog maar één besmetting bekend. Maar de week daarop verdubbelde het aantal besmettingen binnen één dag. Toen begon ook ik te merken wat het virus allemaal te weeg brengt.

In het ziekenhuis werd het coronavirus serieuzer genomen. Tijdens de diensten sprak iedereen er steeds vaker over. En voor ik het wist, was het coronavirus het gesprek van de dag. Wat waren de laatste ontwikkelingen? Hoe zou dit aflopen? Wat doet dit met een zwangere of pasgeborene? Ik merkte dat iedereen zich meer en meer bewust werd van het virus.

Er kwamen steeds meer kleine maatregelen. Onze supervisors mochten niet meer in het ziekenhuis werken. Zij konden dit vanuit huis doen. Op de verloskamers werden we steeds waakzamer. Iedere vrouw die op de afdeling kwam werd ondervraagd of zij ergens in de afgelopen tijd misschien in een corona-gebied was geweest. Het is nooit voorgekomen dat iemand ja zei. Hierdoor werkten we gewoon door zoals altijd.

En toen. Bam. Alle scholen dicht. Iedereen die niet genoodzaakt is om naar het werk te gaan, moet uit huis werken. Reizen met het openbaar vervoer is afgeraden. En wij mogen niet meer op stage komen. We moeten afwachten totdat daar meer duidelijkheid over is. Maar die duidelijkheid komt maar niet. We moeten afwachten en afwachten.

Hoe gaat dit aflopen? Moeten ik en mijn klasgenoot terug naar Nederland. Of kunnen we onze laatste week toch afmaken. Voor ons en onze begeleiders is het nog een raadsel.

Hoe dit avontuur afloopt? Dat zie je volgende week in mijn laatste weekvlog!